زغالسنگ به واحد هاى وزنى د رمحاسبه حجم ذخيره زغالسنگ است .دانسيته بوسيله کاهش وزن متحمل شده در اثر شناورى آب بدست مى آيد .آزمايش نمونه هاى صحرائى  و مغزه ها دراين حالت  دانسيته ظاهرى را بدست مى دهد ، زيرا در اين حالت هوا در داخل نمونه محبوس باقى مى ماند . دانسيته واقعى با خرد کردن زغال سنگ و با استفاده از بطريهاى استاندارد يا پيکنومتر قابل اندازه گيرى است وسهولت اندازه گيرى وزن مخصوص  ظاهر ى که قابل کاربرد در صحرا مى باشد يک ابزار مهم براى زمين شناسان  براى شرح تيپهاى مختلف  زغالها است که مقدار مواد کانيايى آنها ممکن است تا حدى بالا باشد و از نظر کيفيت ،اقتصادى نباشد . بايد توجه شود که دانسيته معادل وزن مخصوص يا دانسيته نسبى نيست . دانسيته براساس وزن واحد حجم با واحد g/cm 3 تعريف مى شود در حاليکه وزن مخصوصى يا دانسيته نسبى آن با رجوع به آب با دماى چهار درجه است .

سختى و قابليت خردايش (Hardness and grinability):در کارهاى اقتصادى جديد، لازم است که زغالسنگ قبل آز آنکه در بويلر استفاده شود کاملا" خرد شود(pulverized) سهولت نسبى  خرد شدن ذغالسنگ بيستگى به مقاومت زغالسنگ دارد بوسيله شاخص خردايش (HGI) يا (Hardgrove grindability index) اندازه گيرى مى شود که شاخصى از وضعيت سهولت خردايش نمونه در مقايسه با زغالهاى انتخاب شده به عنوان استاندارد است .زغالهاى با HGIبالا نسبتا" نرم هستند و راحت خرد مى شوند و زغالهاى با   HGI پائين (<50) سخت بوده و به سختى بصورت محصول پودر شده در مى آيند .HGIهمراه با رده ذغال تغيير مى کند

 

-          انديس سايش (Abras ion index): کانيهاى درشت در داخل زغالسنگ، بويژه کوارتز مى توانند مشکل ايجاد سايش در ماشين آلات  مورد استفاده براى خردايش ذغال ايجاد کنند . نمونه زغال در يک آسياب  مجهز به چهار تيغه فلزى تست مى شود .مقدار کاهش وزن اين تيغه ها مشخص کننده انديس سايش مى باشند و بصورت ميلى گرم (mg) فلز برکيلوگرم (kg) زغال مصرف شده بيان مى شود.